Blogpost 18 : Kerala (India)

Hallo!

Het is alweer een hele tijd geleden dat u nog eens wat van ons hoorde en dat heeft twee redenen. De eerste is dat ik me weer een tijdlang niet naar behoren van mijn taak heb gekweten en een tweede is dat we nadien in Iran door de overheid verhinderd werden om te bloggen. Het gevolg is dat ik inmiddels zowat vier maanden achterstand heb opgelopen en ik al diep in mijn geheugen moet graven om het vervolg neer te pennen, wat dan weer extra tijd in beslag neemt. Intussen heb ik echter toch alweer voor anderhalve maand verhaal voor u klaarstaan. Ik hoor u al zuchten en zal tegemoet komen aan jullie wensen door het vervolg slechts in stukjes op de blog te zetten. Ik zal beginnen met onze eerste stappen in India en het deel van onze rondreis daar met vrienden Rik en Nouchka. Veel leesplezier.

De vorige post was ik gestopt op de luchthaven van Chengdu. Van daar zou een vliegtuig van Airasia ons in het zuiden van India droppen, meer bepaald in Kochi. Dit stadje, dat ooit nog door de Nederlanders werd gekoloniseerd, zou ons vertrek- en eindpunt worden van onze rondreis door India’s zuidelijke deelstaat Kerala. En die rondreis zouden we niet alleen maken, want Rik en Nouchka, vrienden uit België, zouden ons komen vergezellen. Voor Rik was het de ideale gelegenheid om het overtal aan vakantiedagen die zijn overstap van de privésector naar de overheid met zich had meegebracht, op te brassen. Nouchka wendde de negatieve gevolgen van de economische crisis (en haar opzegtermijn) aan om haar reishonger voorlopig te stillen. Rik zou na twee weken naar huis vliegen, Nouchka zou een dag later doorvliegen naar Sri Lanka voor een vakantie met haar vriend Matthias, om vervolgens nog enkele weken met vriendinnen in Thailand te vertoeven.

Omdat de tijd vrij beperkt was, werd er besloten ons niet aan al te lange afstanden te wagen en dus stond er een korte rondtrip op het programma om alles te ontdekken wat Kerala te bieden heeft.

Kochi werd dus meteen onze eerste kennismaking met India. Omdat wij voordien steeds hebben geopteerd om alles over land te bezoeken, brachten onze vorige grensovergangen slechts kleine verschillen met zich mee qua leefomstandigheden. Dat was in India wel wat anders. Plots stonden we op de luchthaven tussen een heel andere soort mensen, met een andere manier van denken, andere manier van communiceren en andere maatschappijvisie. De berichten die de weken voordien in België waren verschenen over de grote plaag van verkrachtingen had ons toch wat ongerust gemaakt. Veiligheidshalve had ik daarom aan ons hotel in Kochi gevraagd om een taxi voor ons te regelen. Uur van aankomst was 23u30, een uur waarop we ons toch niet helemaal meer op ons gemak voelden. Meteen begaven we ons ook een eerste maal in het hectische Indische verkeer. De helft van de auto’s rijdt er zonder achterlichten, zodat je eigenlijk nooit weet of iemand staat geparkeerd of deelneemt aan het verkeer. Bussen hebben er ook steeds voorrang zodat het steeds oppassen geblazen is wanneer er weer één uit tegengestelde richting komt aangestuifd. Na die eerste rit heb ik me voorgenomen om voortaan niet meer mee te kijken met de bestuurder.

De volgende ochtend werden we door de zenuwen voor ons alarm gewekt want we zouden na lange tijd eindelijk nog eens vrienden mogen begroeten! Kort voor de middag waren ze daar eindelijk en de rest van de dag zou er eigenlijk niet veel meer gedaan worden dan bij te babbelen. Nouchka had wel wat last van de jetlag en besloot een dutje te doen terwijl de rest de stad al eens aan een eerste onderzoek onderwierp. De conclusie was dat het eerder een kleine stad was met vrij veel verkeer en een zeer moeilijk te vinden strand.

Om indruk te maken op elkaar besloten we ’s avonds de culturele kant op te gaan. We kochten ticketjes voor een zangvoorstelling op plaatselijke wijze. We kwamen net voor het beginuur aan in wat een plaatselijk parochiezaaltje leek. Buiten ons waren er nog vier andere gegadigden, niet echt een enorm kassucces dus. Drie muzikanten hadden plaatsgenomen op de bühne, één man met een fluit en twee mannen met trommels. Op het programma stond een uurtje jammen, waarbij het leek of onze muzikanten elkaar steeds de loef trachten af te steken door steeds indrukwekkendere solo’s uit hun handen en/of mond te schudden. Vooral de man met de fluit kon onze appreciatie verkrijgen. Hoe mooi de heren ook speelden, na een uurtje hadden we er allemaal wel zowat genoeg van. De eerste volledige dag in India zat erop.

De volgende ochtend verlieten we Kochi al om naar onze eerste bestemming te gaan, het 1500m hoger gelegen en dus iets minder warme Munnar. Daar zouden we de volgende twee dagen theeplantages gaan bekijken, een kruidentuin bezoeken en tevergeefs in een nabijgelegen nationaal park op zoek gaan naar olifanten. Over de eerste twee dingen valt eigenlijk niet bijzonder veel te vertellen, over onze uitstap naar het nationale park voornamelijk dat die niet helemaal bracht wat we ervan verwacht hadden. Dat laatste kwam niet enkel wegens het gebrek aan olifanten, maar eerder omdat onze tweedaagse trek eigenlijk slechts bestond uit dik twee uur heen wandelen, om de volgende dag hetzelfde traject terug te doen. Wij hadden eerder gedacht aan een stevige wandeling door slecht begaanbaar woud, maar die illusie werd al snel doorbroken toen onze gids arriveerde op zijn teenslippers. Eén van zijn ogen zat bovendien helemaal dicht, wat misschien mede verklaard waarom wij haast geen beesten te zien kregen. De uiteindelijke vangst bestond uit enkele apen, een hert (enkel door Rik gezien) en wat olifantensporen. Het hutje waar we in het park overnachtten was dan weer wel heel mooi gelegen, vlakbij enkele watervallen. Dat we met 4 in twee bedden moesten slapen, namen we er bij. Ik en Rik, gezellig met onze bezweete basten een hele nacht tegen elkaar. Genieten!

De dag nadien stond er een lange busrit op het programma, die ons meer naar het zuiden en naar de kust zou brengen, richting Varkala. De eerste dag werd die bestemming niet bereikt, zodat we onderweg een nachtje in Kottayam doorbrachten. Daar was op dat moment een vrijgezellenfeestje bezig, waar ik en Rik even een acte de présence zijn gaan geven alvorens onder de wol te kruipen. ’s Morgens in de vroegte vertrok onze bus immers al naar Varkala, waar we tegen de middag aankwamen en snel een hotelletje vonden dat ons wel kon bekoren.

De volgende drie dagen stonden in het teken van zon, zee, strand en lekker eten. Dat laatste bestond vooral uit wat de plaatselijke visvangst ons te bieden had en dat was zeer de moeite. Tussendoor gingen de vrouwen aan joga doen en zouden de mannen gaan surfen. Helaas zaten alle surfplaatsen volgeboekt, zodat Varkala en omgeving onthouden werd van de eerste surfboardstappen van twee natuurtalenten. Next stop: Allepey!

Allepey is één van de roodgemarkeerde punten op de toeristenroute en wel omdat het een perfecte uitvalsbasis is om de binnenwateren te verkennen. Tal van riviertje en kanaaltjes liggen immers verspreid in haar nabijheid. Een overaanbod van houseboats biedt er tweedaagse tochten aan met overnachting op het water. De houseboat die wij huurden bleek uitstekend uitgerust: twee ruime kamers met badkamer en airco, continue elektriciteit en een eetkamer met salon, flatscreen en surroundsyteem. Dra schalde dj Rik’s muziek door de boxen. Onze bootsman hield er gemengde gevoelens aan over. Terwijl Damien Marley nog kon rekenen op goedkeurende hoofdknikken, veranderde zijn gezichtsuitdrukking in een diepe frons toen er ‘Bonzaaaai’ uit de boxen weerklonk.

Misschien was onze boottocht wel net iets te luxueus om een gevoel van authenticiteit op te wekken, toch was het een aangename tweedaagse. De kok die standaard op de boot aanwezig was, bereidde ons bovendien heerlijke maaltijden en ’s avonds prepareerde hij de vissen en langoustines die we eigenhandig bij een plaatselijke vishandelaar hadden uitgekozen.

De dag voor onze boottocht hadden we er trouwens een aangenaam verblijf opzitten bij een hotel met de naam “Vedanta”. De uitbaters kregen net controle van de eigenaars van de keten waartoe het hotel behoorde, wat ertoe leidde dat we soms ongemakkelijk werden van de overdreven vriendelijkheid waarmee we werden bejegend. ’s Avonds speelden we een typisch Indisch gezelschapsspel, een soort snooker met schijven in plaats van ballen en vingers in plaats van keu’s. Belangrijk om nog te vermelden dat Rik een flinke bolwassing kreeg van ondergetekende.

Na 11 dagen was de laatste vakantiedag van Rik al aangebroken en dus reden we terug met de bus naar Kochi, waar het vliegtuig al stond te wachten. Alvorens dat de doen, besloten we eerst nog een riksjabestuurder aan te spreken om ons een rondrit door de stad te bezorgen. We bezochten het Nederlands Paleis (een tijdlang, met name in de 16^de eeuw, zwaaiden de Nederlanders hier immers de plak), een gemberfabriek en de vissershaven (stel je daar vooral niet teveel van voor). Tot slot was het tijd voor Rik’s laatste Indisch avondmaal. Dat werd genuttigd op een schitterende locatie, waar we ook de dag nadien Nouchka’s afscheid zouden houden. De laatste uren brachten we nog door op onze hotelkamer voordat de taxi om 1u arriveerde om Rik naar de luchthaven te voeren.

De laatste dag met Nouchka verliep als volgt. Ik en Elisabeth stonden op om treintickets proberen te regelen om naar onze volgende bestemming (Goa) te gaan. In het treinstation hadden we al bot gevangen (alles volzet voor twee weken) maar gelukkig bestaat er een systeem waarbij een heel aantal tickets pas 24uur op voorhand worden vrijgegeven. Dat bleek onze enige kans. Samen met een Zweeds koppel stonden we om 10u aan een travel agency, op het moment dat het boeken kon beginnen. Omdat heel India op dat moment probeert van dit systeem gebruik te maken is het niet verwonderlijk dat het anderhalf uur duurde eer we eindelijk konden inloggen op de site. Intussen liet de Zweedse jongen zich van zijn beste kant zien door ermee te dreigen de vitrine van het kantoor aan diggelen te slaan indien hij geen ticket kon bemachtigen. (Daarbij moet wel worden vermeld dat ze hier de dag voordien net hetzelfde hadden meegemaakt, maar toch). Dat Zweedse koppel was overigens een eigenaardig stel. Ze hadden eveneens een lange trip gepland (vier maanden), maar deden op deze tijd enkel strandbestemmingen aan. Naar eigen zeggen verveelden ze zich anders veel te hard. Daarnaast lieten ze zich ook ontvallen dat ze het thuisfront wel vaak misten, vooral de dagelijkse routine. Nu moest hij steeds uitzoeken wat hij elke dag zou doen. Lastig.

Soit, terwijl Elisabeth stond te wachten was ik Nouchka al gaan wekken. Toen we opnieuw bij het kantoor kwamen, bleken de tickets geboekt en konden we gaan ontbijten. Dat deden we op een ietwat ongelukkige locatie. We kwamen in een tuin terecht van een heel vriendelijke man waar buiten ons geen andere mensen zaten. De tafellakens waren stuk voor stuk smerig en het eten was navenant. Dat zouden we de komende weken trouwens nog vaker meemaken: ongelofelijk vuile tafellakens, dat je je niet kan inbeelden dat uberhaupt iemand daaraan zou willen gaan eten. Klaarblijkelijk is dat voor menig Indiër geen enkel bezwaar. Na het eten nestelden we ons in een veel gezelliger caféetje en de rest van de dag zou verloren gaan aan babbelen, babbelen en babbelen. Ga nooit met twee vrouwen op reis!

De volgende ochtend vertrok Nouchka naar Sri Lanka en wij naar Goa. Het vervolg zal u hier binnen enkele dagen kunnen terugvinden. Tot dan!